Column: "Als een weerloze prooi in de klauwen van Barry Hearn"

Opa nipt aan zijn borrel, nog altijd volgt hij het darten op de voet en meestal heeft hij een duidelijke mening, zo ook nu: “Nog dartsnieuws jonge?” Ik moest bekennen dat het vrij rustig is. “Oh ja, Larry Butler ligt in het ziekenhuis met een hartaandoening.” “Ja jonge, zulke dingen gebeuren, gelukkig hebben ze ook daar goeie doktoren. Ik hoop dat ie er snel weer bovenop is.”

Opa vervolgde: “Ik las dat er een overval is geweest op het huis van Van Barneveld. Jeetje wat een minkukels! Ze moesten ze de poten breken! En wat een stoer wijf is die Silvia, als je haar ziet, zeg haar dan dat ik ontzettend veel respect voor haar heb en dat ik hoop dat ze het snel een plaatsje kan geven.” Ik legde opa uit dat de dartswereld klein is, maar ook weer niet zo klein dat ik de familie Van Barneveld regelmatig spreek, maar misschien bij deze.

“En dan de BDO, wat zijn die ver gezonken. Lege zalen, nauwelijks beleving en bijna geen inkomsten meer. Het failliet van een imperium. Van wereldwijde faam naar de plaatselijke dorpskroeg in een paar jaar. Te lang stil gestaan, te trots en gewoon tekort geschoten. Best goeie darters bij de BDO, maar als een weerloze prooi in de klauwen van Barry Hearn. Zelfs Jacques Nieuwlaat beschreef hun afglijden naar misschien wel een definitief failliet. Van ‘Blood on the carpet’ naar ‘Under the carpet’.”

“Weet je waar ik van genoten heb? Van die landenwedstrijd met Van Gerwen en Van Barneveld. Neerlands eer stond op het spel! Bijna nonchalant werden ze wereldkampioen. Als makke lammetjes werden de mekkerende Schotten in de finale opzij gezet. En dan die Belgen, als zenuwachtige jonge hondjes begonnen ze trillend aan het toernooi, totdat ze de tanden erin gingen zetten. Vechtend tot de laatste pijl. En wat een talent die Dimitri!”

“De jeugd heeft de toekomst en zo gaat het hier ook: “Ik moet morgen biljarten om het kampioenschap, tegen een aanstormend talent! Ik zal alle trucjes uit de kast moeten halen. Ik denk dat ik ga winnen op ervaring, hij is tenslotte nog maar zeventig.” Glimlachend zette opa zijn glaasje op tafel. “Toe! Schenk nog eens in.”

Ik besefte me dat het heerlijk terugkijken is met opa, in een tijd dat er weinig gebeurt.